Familie

Ik zag mijn partner vlak na ons trouwen achteruit gaan, te veel gewerkt was mijn eerste gedachte. Nooit gedacht dat het zo erg zo zijn !! Ik merkte dat het op een gegeven moment erg hard achteruit ging, maar ik snapte niet wat er aan de hand was. Je ziet je partner vermoeider worden, lustelozer, een hoop lichamelijke klachten. hij kreeg zelfs problemen met lezen. Uiteindelijk is hij thuis komen te zitten na lang dokteren met de diagnose Burn-out !

Ik merkte dat ondanks de medicijnen hij toch achteruit ging, maar ik kon niet helpen wat dus frustratie bij mij losmaakte. Had ik misschien iets gedaan waardoor hij zich steeds slechter ging voelen? Dat was een gevoel wat ik meer en meer kreeg. Het is ook vooral de muur van de “ hulpverlening” waar je tegen aan loopt, waar je als partner dus ook geen hulp van hoeft te verwachten. Het ging steeds moeizamer en stroever in de relatie, ik durfde mijn problemen niet te bespreken uit angst dat ik hem alleen nog maar zwaarder zou belasten. Ik ging steeds meer opkroppen en begon er zelf aan onderdoor te gaan. Je ontzegt jezelf bijna alles om te zorgen het rustig blijft. En dat begon mezelf fataal te worden!

Ik voelde opluchting toen hij een intake gesprek had bij het RIAGG. Maar pas na dik 3 maanden kon hij terecht en bleek dat hij in een praat groep kwam, wat het probleem er echt niet beter op maakte. Luisteren naar andermans problemen leek me niet de oplossing. Ik denk dat ik loop van de tijd steeds meer begon te beseffen dat teveel voor me begon te worden en dat ik eigenlijk zo niet verder wilde met mijn leven. Het ergste waren op een gegeven moment de paniekaanvallen, ik kon niets doen om te helpen. Dat was een enorm frustrerend gevoel, we hebben heel wat nachten op gezeten omdat hij na een paniekaanval niet meer durfde te gaan slapen. Ik heb toen een natuurlijk weksysteem gehad, bij iedere beweging van hem was ik meteen wakker…………. Dat was erg vermoeiend, vooral omdat ik gewoon fulltime werkte !!!

Mijn collega's op het werk waren op de hoogte van de thuis situatie en lieten me dan ook wat meer met rust . Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt na een paar van deze jaren en zijn we gescheiden!!!

Ik heb in zoverre geleerd dat ongeacht de situatie moet je je toch gewoon uitspreken en over je problemen praten ! Achteraf werd duidelijk dat er sprake was van een angststoornis, patiënt in kwestie is op zijn pootjes gekomen en de ex-partner ook.

Uit bovenstaande blijkt dat indien er onduidelijkheid is over wat er met je partner aan de hand is dit voor jou tot grote frustratie leiden kan. En zoals beschreven geldt ook hier ‘use it or loose it ‘ in de vorm van communicatie. Onze intentie is het om voor een ieder via het forum op deze website en bijeenkomsten, een plek te creëren waar men troost, hoop en hulp kan vinden.