Je eerste wandeling

Auteur Paul Lommen

Stel je voor. Je bent angstpatiënt en je moeder attendeert je op een aankondiging in het plaatselijke buurtkrantje over een wandeling voor mensen met angst. Je wilt wel mee, maar durft eigenlijk niet goed. Er staat niet eens een telefoonnummer bij. Dan ga je zoeken op internet en je vindt de website van de Stichting Omgaan met Angst. Je overwint je angst en gaat bellen. Je hoort dat je welkom bent en daar sta je dan op zaterdagmiddag 4 maart op de parkeerplaats van eetcafé de Kem in Schinveld.

De zenuwen gieren door je hoofd. Dan komt er een auto. Even later weer een en nog een. Er stappen mensen uit die elkaar blijkbaar al kennen en o jee, er zijn ook honden bij. En je bent vreselijk bang voor dieren! Mensen komen zich voorstellen, maar als ze zich omdraaien ben je hun namen al weer vergeten. En dan die enge honden. Die twee zwarte beginnen ook nog eens heel hard te blaffen, heb jij weer. Gelukkig is je vriend bij je, waar je veel steun aan hebt. Dan gaan we op pad. We zijn met maar liefst 17 personen en 4 honden. We zijn nog niet de hoek om of ze laten die beesten ook nog eens los! Gelukkig rennen ze vooruit en laten ze de wandelaars met rust. Dan worden ze teruggeroepen en aangelijnd. Wat blijkt? Er komt een paard aan. En je bent zo bang voor dieren. En even later passeren ons nog twee paarden en komen we mensen met honden tegen. De wandelaars zijn allemaal heel aardig, maar die enge dieren vind je maar niets.

Dan zien we in de verte twee reeën over het open veld rennen in de richting van een kudde schapen. Aan de andere kant in het bos zit ook een reetje. Maar die is van een dame met hoge nood. Als ze terugkomt heeft ze haar beide handen bezeerd. Of dat de enige lichaamsdelen zijn die schade hebben opgelopen blijft in nevelen gehuld. Op het einde komen we bij een soort boerderij. En wat zien we daar in de wei? Je zult het niet geloven, kangoeroes! En even later sta je oog in oog met een aantal gigantische bizons met van die scherpe hoorns op hun kop. En last but not least komen er uit het bos nog een aantal galopperende paarden tevoorschijn. We houden even stil om hen de ruimte te geven en dan draait er zich eentje om. Die wil kennelijk niet verder. Een hoop gedoe en uiteindelijk stapt de amazone af en geleidt haar paard aan de hand verder.

Na twee uur en een kwartier lopen door de prachtige Schinveldse bossen zijn we weer terug bij het eetcafé. Er staat een lange tafel voor ons klaar en we krijgen een drankje van de Stichting, maar eigenlijk wil je zo snel mogelijk weg. Je vindt het doodeng en bent bekaf.

Zo ongeveer is het ons allemaal vergaan toen we eerste keer mee gingen met een wandeling van de Stichting. Maar bedenk eens wat je vandaag allemaal hebt overwonnen. Je hebt gebeld, bent gekomen, hebt kennisgemaakt met wildvreemde mensen, hebt loslopende honden om je heen moeten dulden, hebt paarden, reeën, schapen, kangoeroes en bizons op korte afstand gezien en hebt in een eetcafé tussen de angsthazen gezeten. Je hebt ervaren dat de spanning toeneemt, maar even later ook weer afneemt. Weet je dat je vandaag een enorme stap hebt gezet in omgaan met angst? Je bent een kanjer en we hopen je een volgende keer weer te ontmoeten.